Jeżeli Twoje dziecko ma kłopoty z nauką, jest niespokojne, drażliwe, boi się oderwać nogi od podłoża albo nie naśladuje po Tobie ruchów, drażnią je dźwięki – być może przejawia zaburzenia integracji sensorycznej.
W jaki sposób się one objawiają? Jak można sobie z nimi poradzić i czym właściwie jest integracja sensoryczna?
Oto kilka porad i wiadomości okiem i zdaniem Psychologów
Integracja sensoryczna (SI) to inaczej zdolność do rozumienia i porządkowania bodźców i informacji dostarczanych z otoczenia i z własnego ciała poprzez zmysły. Umiejętność ta pozwala dziecku zrozumieć, jak funkcjonuje otaczający je świat i nadaje sens nieustannie docierającym zewsząd bodźcom.
Jeżeli proces integracji sensorycznej jest zaburzony, mogą pojawić się problemy z nauką, zachowaniem, koncentracją, czy koordynacją, dlatego jeżeli zaniepokoją nas jakieś zachowania dziecka, warto udać się do specjalisty, który doradzi, jak ćwiczyć z dzieckiem w domu, bądź zaproponuje terapię.
Poniżej znajduje się kilka sygnałów, które mogą świadczyć o potencjalnych zaburzeniach sensorycznych dziecka.
Terapia SI – co to takiego?
Metoda integracji sensorycznej to jedna z metod, która wykorzystywana jest w pracy z dziećmi, koncentracją. Terapia SI najczęściej przebiega w formie zabawy. Poprzez huśtanie się w hamakach, balansowanie, zabawy z piłką układ nerwowy i mózg dziecka uczy się właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne i integracji wrażeń płynących z różnych zmysłów.
Jak skutecznie wspierać rozwój dziecka w domu? Oto kilka pomysłów na zabawy i ćwiczenia sensoryczne
Naleśnik
Rozłóż koc na podłodze, dziecko ułóż na brzegu. Turlaj je w kierunku drugiego brzegu, ciasno zawijając w koc, mówiąc, że zawijasz naleśnika. Następnie, jeżeli dziecko jest zadowolone, udawaj że kroisz, posypujesz cynamonem lub zjadasz naleśnika, delikatnie masując zawinięte dziecko rękami. Zadaniem dziecka jest samodzielne rozwinięcie się.
Skarby w ryżu
Napełnij pojemnik ryżem lub kaszą i ukryj w nim różne przedmioty. Zadaniem dziecka jest wyciągnięcie zabawek z pudełka.
Zabawa w wannie
Używajcie podczas kąpieli różnych gąbek, ręczników i szczotek. Zachęcaj dziecko do używania mydeł o różnych zapachach, kształtach i konsystencji.
Malowanie palcami
Za pomocą przeznaczonych do tego farb, stwórzcie z dzieckiem obrazek malując palcami. Do farb można dosypać, np. ryż, piasek lub ziarna, aby uzyskać różnice w strukturze. Dodatkowo, można pomalować dłoń dziecka i odciskać ją na papierze.
Masy sensoryczne
Zabawy ciastoliną, piankoliną, czy piaskiem kinetycznym, które wymagają ugniatania i dotykania różnych faktur to bardzo dobre ćwiczenia rozwijające motorykę małą i dostarczające wielu doznań. Warto poszukać w Internecie przepisów na domowej roboty masy plastyczne.
Zaburzenia SI – kilka słów o dysfunkcjach integracji sensorycznej tutaj
Zaburzenia integracji sensorycznej – czym są i jak je rozpoznać? tutaj
Co wiesz o zaburzeniach integracji sensorycznej? Jak dostrzec sygnały?
Dziecko z Autyzmem i zespołem Aspergera w przedszkolu
Zacznijmy od krótkiego wyjaśnienia, czym się charakteryzuje autyzm i zespół Aspergera. Przede wszystkim nie są to choroby, lecz całościowe zaburzenia rozwoju. Autyzm definiuje triada zaburzeń (w oparciu o kryteria diagnostyczne Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10): oznaki sztywności, braku elastyczności i płynności w przebiegu procesów myślowych i zachowania (tu również stereotypowe zachowania); zaburzenia rozwoju języka i wszelkich form komunikowania się; zaburzenia relacji społecznych. Zespół Aspergera wydaje się być jednostką lepiej rokującą na przyszłość, gdyż cechuje ją umiejętność słownego komunikowania się, mowa i rozumienie są tu zazwyczaj prawidłowo rozwinięte.
Dzieci z autyzmem lub zespołem Aspergera często nie potrafią się dostosować do wymagań, choć bardzo tego chcą. Jeżeli już coś „zakodowały” sobie w głowie, czegoś się nauczyły (np. Najpierw pije, a dopiero potem siada do jedzenia), ciężko będzie im to zmienić, nie potrafią wyjść poza swój schemat. Stereotypie możemy podzielić na: ruchowe (powtarzalne ruchy ciała, które pozwalają uzyskać komfort w odczuwaniu czy kontrolę nad emocjami lub pomóc w wyrażeniu emocji, np. machanie rękami, nawijanie włosów na palec), poznawcze (powtarzalne czynności, np. liczenie w myślach schodów, zapamiętywanie tablic rejestracyjnych) oraz zachowania kompulsywne (które łączą się z poczuciem przymusu, niemożność realizacji takiej potrzeby powoduje dyskomfort i napięcia, mogą to być np. zamykanie wszystkich otwartych drzwi, wchodzenie na schody zawsze prawą nogą). Stereotypowe zachowania często mogą zaskakiwać, być dla nas niezrozumiałe, jednak początkowo nie będziemy w stanie ich zmienić. Zmiany budzą w ludziach z zaburzeniami autystycznymi strach i niepokój. Z czasem jednak cierpliwością i wzmocnieniami pozytywnymi (np. pochwała, nagroda – sytuacja, która sprawia, że dane zachowanie będzie pojawiało się częściej) można wypracować małą zmianę.
Dzieci z autyzmem czy zespołem Aspergera zazwyczaj rozumieją wszystko dosłownie, myślą konkretnie, nie są w stanie zrozumieć żartów, ironii, metafor czy związków frazeologicznych (np. Rzuć na to okiem). Zdarza się, że nie potrafią używać ani odczytywać u innych mowy pozawerbalnej (mimika, gesty, ton wypowiedzi). Lepiej więc zamiast krzyku, wypowiedzieć w stronę dziecka (będąc naprzeciw jego twarzy) słowa: Nie podoba mi się twoje zachowanie. Polecenia powinny być krótkie, proste, mówione zrozumiałym dla dziecka językiem. Dzieci z Autyzmem i zespołem Aspergera często nie potrafią też kłamać, są więc szczere, czasem aż do bólu, ale także łatwowierne.
Zachowania aspołeczne mogą objawiać się strachem przed nieznaną osobą, uciekaniem przed obcym, agresją, brakiem kontaktu wzrokowego czy unikaniem dotyku. Niektóre osoby z autyzmem czy zespołem Aspergera mogą mieć problem z zabawą nie tylko z drugą osobą, ale również blisko niej. Może to być spowodowane strachem, ale także zbyt intensywnym odbieraniem bodźców z otoczenia – zapachu, ruchu, dźwięku, dotyku (układ nerwowy w autyzmie i ZA jest dużo bardziej wyczulony niż u osób w normie rozwojowej, a jednocześnie nie umie ignorować bodźców nieistotnych). Choć osoby z tego typu zaburzenia mają zazwyczaj prawidłowo rozwinięte narządy zmysłów, jednak odbiór informacji z otoczenia nie przebiega u nich prawidłowo. Jedne osoby uwielbiają się huśtać, bujać, wszędzie ich pełno, drugie zaś preferują siedzący tryb życia, często kręci im się w głowie – to zmysł równowagi płata im figle. Zaburzony może być również zmysł czucia powierzchniowego – delikatne dotknięcie może powodować ból, a nieoczekiwany dotyk strach lub wstręt, lub wręcz przeciwnie mogą odczuwać ciągłą potrzebę dotykania czegoś, zwłaszcza rzeczy o wyrazistej fakturze. Wzrok również może płatać figle – dzieciom z autyzmem i zespołem Aspergera może się wydawać, że świat składa się z miliona obrazów, które wirują, przeskakują, przerażają… Ale mogą mieć również wrażenie, że świat jest zbyt mało ruchliwy, ciemny, szary. Słuch również może być bardzo czuły lub przeciwnie – stale jest dla nich za cicho, szukają więc miejsc pełnych hałasu, gdyż mózg domaga się większej porcji dźwięku. Zdarzają się również problemy ze zmysłem smaku i węchu – dzieci ze spektrum autyzmu mogą akceptować potrawy tylko o określonej konsystencji czy jeden rodzaj mięsa, z drugiej strony mogą być w stanie zjeść wszystko, nawet rzeczy niejadalne (np. papier) i to ze smakiem. Czasem nadmiernie odczuwają woń proszku, perfum, kawy, ludzkiego oddechu, niektórym zaś może doskwierać brak zapachów w otoczeniu. W powyższych przypadkach mamy do czynienia z dwoma przeciwnymi reakcjami – nazywamy je: nadwrażliwością i niedowrażliwością sensoryczną.
Jak byśmy funkcjonowali, gdybyśmy słyszeli każdy dźwięk tak samo wyraźnie jak rozmowę tuż obok, dotyk sprawiałby ból, zapachy przyprawiałyby o mdłości, a ruch ludzi sprawiałby wrażenie przebywania na karuzeli? Między innymi z takimi problemami zmaga się na co dzień dziecko z Autyzmem i Zespołem Aspergera.
1. „Dziecko z Autyzmem i zespołem Aspergera w przedszkolu ogólnodostępnym” w: Bliżej przedszkola nr 1.184/2017, s. 6-9.
2. Nie jestem kosmitą. Mam zespół Aspergera, Ławicka Joanna, Wyd. Seven Heroes, Wrocław 2016.
„Kocham Cię”, „Wierzę w Ciebie”, „Uda Ci się”: słowa, które dają dziecku moc są bardzo proste, ale rodzice czasem o nich zapominają lub trudno im je wypowiadać.
SŁOWA DAJĄ MOC!
Pochwały i zachęty pomagają dziecku w kształtowaniu samooceny, dodają wiary we własne możliwości, pomagają lepiej radzić sobie z problemami, dają poczucie bezpieczeństwa.
„KONIECZNIE CHWALMY DZIECI!!!!!
Wszyscy lubimy, kiedy ukochane, najbliższe osoby zwracają na nas uwagę. Uwielbiamy czuć się docenieni, zauważeni, kochani. Podobnie dzieci – bardzo potrzebują uwagi swoich rodziców i domagają się jej różnymi sposobami. Zdarza się, że kiedy dziecko zachowuje się poprawnie, prawie nie zwracamy na nie uwagi.
Myślimy „tak grzecznie się bawi, nie będę mu przeszkadzać”. Zajmujemy się swoimi sprawami, a dopiero kiedy dziecko zaczyna „marudzić” albo staje się niegrzeczne, kierujemy na nie swoją uwagę. W ten sposób, zupełnie wbrew naszym intencjom, utrwalamy złe zachowanie dziecka! Dzieci reagują bowiem według zasady: „lepiej być skrzyczanym i pouczonym, niż ignorowanym”.
Dla dziecka taka sytuacja jest często niezrozumiała – rodzice poświęcają mu swoją uwagę tylko wtedy, kiedy „nabroi” lub zachowuje się nie tak, jak tego oczekiwano. Aby odnosić sukcesy wychowawcze warto zatem nauczyć się dostrzegania pozytywnych zachowań u swojego dziecka.
Wymaga to większego skupienia uwagi na jego zachowaniu i włożenia nieco wysiłku w zmianę dotychczasowego sposobu reagowania. Wbrew powszechnym opiniom, dziecko często nagradzane i chwalone stara się być jeszcze lepsze! Z drugiej strony – dziecko stale krytykowane dochodzi do wniosku, że jego wysiłki i tak nie mają sensu, skoro rodzice okazują jedynie niezadowolenie.
„JAK SKUTECZNIE CHWALIĆ DZIECKO?
Aby chwalenie było skuteczne:
1. Pochwały muszą być skierowane na konkretne zachowania, nie stosuj pochwał ogólnych,
2. Nagradzaj dziecko za dobre zachowanie,
3. Chwal każdy mały kroczek dziecka ku pożądanemu zachowaniu,
4. Próbuj „wyłapać” dobre zachowanie u dziecka i chwal je,
5. Pochwal dziecko kiedy zaprzestało negatywnego zachowania.
„Chwaląc, PAMIĘTAJ :
1. Opisz, co widzisz – np. „Widzę misie poukładane na półce i klocki w pudełkach”,
2. Opisz, co czujesz – np. „Przyjemnie jest wejść do twojego pokoju i zobaczyć porządek”,
3. Podsumuj godne pochwały zachowanie dziecka – np. „Cieszę się, że potrafisz sam uporządkować swoje zabawki”.
„Pułapki i szanse dobrej pochwały:
• Gdy oceniamy zachowanie lub twórczość dziecka mówiąc „ładnie, ślicznie, pięknie” dziecko nie wie co tak naprawdę nam się podoba. Ważne, żeby nasza pochwała była opisowa i szczegółowa, a nie ogólna. Dzięki temu dziecko zobaczy, że jesteśmy naprawdę nim zainteresowani.
• Unikaj takiej pochwały, w której ukryte jest przypomnienie wcześniejszego niepowodzenia dziecka – np. „No widzisz – jak chcesz, to potrafisz”,
• Rujnuje naszą pochwałę wyraz „ale” – np. „Cieszę się, że posprzątałeś swój pokój, ale szkoda, że ubrania nadal leżą na krześle”,
• Lepiej unikać komunikatów „Jestem z ciebie taka dumna”, powiedzmy raczej: „Możesz być z siebie dumny” – dziecko wtedy nabiera pewności siebie.
Opracowała Monika D.na podstwie:
„Literatura:
Faber A., Mazlish E. (2001), „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły”, Media Rodzina.
Gordon T. (1991), „Wychowanie bez porażek”, Instytut Wydawniczy PAX.
Sakowska J. (1999), „Szkoła dla rodziców i wychowawców”, Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Dobra samoocena to samoocena adekwatna, odnosząca się do realiów – mamy wtedy świadomość swoich mocnych i słabych stron, akceptujemy samych siebie takimi, jakimi jesteśmy. Samoocena jest związana z poczuciem własnej wartości, co oznacza, że uznajemy siebie za osoby wartościowe, znamy swoją wartość.
Poczucie własnej wartości nie jest wrodzone. Samoocena rodzi się z postrzegania samego siebie, które rozwinęliśmy w trakcie życia. Korzenie tego procesu tkwią m.in. w sposobach traktowania nas przez rodzinę w dzieciństwie czy kulturze społeczeństwa, w której żyjemy. Kiedy mamy dobrą samoocenę, to myślimy o sobie: „Jestem w porządku”, „Jestem OK, nawet gdy popełnię błąd”. Jeśli skupiamy się na sobie we właściwy sposób i z troską, jesteśmy prawdziwi w naszych sądach o sobie, nie jesteśmy zarozumiali. Pozytywny obraz samego siebie rozbudza ciekawość świata i pozwala odważnie podejmować i i możliwości pozwala poczuć się pewniej i bezpieczniej w różnych sytuacjach.
Niskie poczucie własnej wartości rodzi się, kiedy rodzice wobec dziecka postępują w na
stępujący sposób:
• porównują je do innych;
• krytykują je przy innych;
• wyśmiewają je;
• dokuczają czy drażnią je, dając „podwójne komunikaty” (ironia, sarkazm, żarty obrażające godność dziecka);
• mówią, że się do niczego nie nadaje;
• nie wierzą w jego możliwości;
• często karcą i ostro je krytykują;
• grożą;
• wyręczają;
• są nadopiekuńczy;
• nie zauważają jego pozytywów czy sukcesów, skupiając się na negatywach;
• podkreślają porażki, niedociągnięcia, trudności;
• często mówią: „Powinieneś umieć.”, „Trzeba było.” lub „Nie rób tego.”, „Nie wolno.”;
• nie poświęcają mu dość czasu (zajmują się innym dzieckiem, pracą itp.);
• mają względem niego nierealne oczekiwania (nieadekwatne co do możliwości psychofizycznych dziecka lub nadmiernie wygórowane);
• mówią mu wprost lub poprzez komunikację niewerbalną, że jest niechciani (tak też może być odebrane przez dziecko odejście rodzica w wyniku, np. rozwodu);
• manipulują nim;
• wykorzystują je psychicznie, emocjonalnie czy seksualnie;
• znęcają się nad nim w domu.
Wskazówki dotyczące budowania poczucia własnej wartości u dziecka w codziennym życiu:
• miejmy pozytywne nastawienie do dziecka – choć to może banalne, jednak często o tym zapominamy…;
• używajmy pozytywnego języka, zdań twierdzących, skupiajmy się na tym, co pozytywne w danej sytuacji czy rozwiązaniach, które można zastosować w przyszłości, np. zamiast „Nie powinieneś był tego robić”, lepiej „Następnym razem zrób to tak”;
• wyrażajmy wiarę w dziecko („Wierzę, że dasz radę, by następnym razem inaczej postąpić, jak ktoś ci będzie dokuczał”);
• stosujmy pochwały opisowe – jeśli podoba nam się rysunek narysowany przez naszą pociechę, powiedzmy konkretnie dlaczego (tzn. opisując to, co widzimy), np. „Użyłeś ciekawych kolorów, na twoim obrazku dzieje się wiele rzeczy, występuje dużo ciekawych postaci” (więcej w artykule: „Jak chwalić, by wzmacniać pozytywne zachowania dzieci?”);
• pamiętajmy, że jesteśmy wzorem dla dzieci, więc duże znaczenie ma, jak my przyjmujemy komplementy, pochwały oraz czy dobrze mówimy o sobie i swoim partnerze, mężu, innych;
• doceniajmy i nagradzajmy każde osiągnięcie, nawet najmniejsze;
• wieszajmy wykonane rysunki na domowej wystawie, np. na lodówce;
• zauważajmy wysiłki dziecka;
• mówmy, czego oczekujemy, zamiast mówić, czego nie oczekujemy – przekazujmy swoje oczekiwania w sposób pozytywny, np. zamiast mówić: „Nie trzaskaj drzwiami”, lepiej powiedzieć: „Proszę, zamykaj drzwi delikatnie”;
• eksponujmy konsekwencje wynikające zarówno z dobrego, jak i złego postępowania dziecka – kiedy dziecko widzi konsekwencje swojego postępowania, łatwiej mu zrozumieć, że to ono kieruje swoim życiem; jeśli dziecko spotyka się tylko z karą, to rodzi się w nim przekonanie, że to rodzic kontroluje sytuację i podejmuje decyzje;
• używajmy komunikatów dotyczących konkretnych zachowań, gdyż dają dziecku szansę uznania swojego błędu, nie naruszając jego myślenia o sobie w przeciwieństwie do komunikatów zawierających negatywną ocenę osoby dziecka („Nie podoba mi się, jak rozrzucasz zabawki. W ten sposób szybciej się niszczą” zamiast: „Jesteś złym chłopcem. Znowu zrobiłeś bałagan w pokoju”);
• odwołujmy dziecko do jego doświadczeń, a nie innych dzieci (w tym rodzeństwa), np. „Pamiętam, jak na ostatnim spotkaniu z Asią posprzątałaś swój pokój”, a nie: „Popatrz na swoją siostrę – ona zawsze ma porządek w swoim pokoju”;
• nazywajmy i podkreślajmy jego umiejętności;
• uczmy dziecko rozpoznawać i nazywać swoje uczucia – umiejętność ta pozwala lepiej poznać samego siebie i pomaga radzić sobie z trudnymi sytuacjami;
• za każdym razem, kiedy przegrywamy albo stajemy przed problemem, możemy dać dzieciom przykład, traktując to jako okazję nauczenia się czegoś nowego o nas samych;
• uczmy, że porażki można spróbować pokonać, jeśli skoncentrujemy się na rozwiązaniu, a nie szukaniu winy w sobie;
• utwierdzajmy dzieci w przekonaniu, że nie ma sytuacji bez wyjścia, i wspierajmy je w poszukiwaniach rozwiązań;
• uczmy, że najważniejsze jest, jak ono samo się spostrzega, a nie zdanie innych – odwołujmy go do jego osądu („A jak ty myślisz?”, „Co ty na ten temat sądzisz?”).
Poczucie własnej wartości, wiara w siebie, we własne siły jest kluczem do szczęścia. Kiedy skupiamy się na dobrych stronach, wszystko idzie lepiej.
Psycholog Dorota Jurek- Krupowies
O zaletach Czytania Dzieciom pisaliśmy już nie raz. Teraz chcemy wskazać na dość szczególne i ważne zasady czytania dzieciom – przed snem..
Pewnie większość z was- Rodziców- je już zna, ale do przypomnienia i utrwalenia..
1. Czytamy wyciszonym i spokojnym głosem, wręcz szeptem.
2. Książkę trzymamy w taki sposób, by dziecko widziało ilustrację do czytanego tekstu, ale nie komentujemy ich na głos – poszczególne elementy ewentualnie pokazujemy palcem.
3. Unikamy z dzieckiem kontaktu wzrokowego i nie wdajemy się w rozmowę.
4. Nawet gdy dziecko musi wyjść do toalety już po położeniu się do łóżka, nie mówimy do niego i staramy się do minimum ograniczyć bodźce, które mogą dziecko na nowo rozbudzić.
5. Przed położeniem dziecka do łóżka staramy się zaciemnić pokój ( szczególnie, gdy jest to popołudniowa drzemka) oraz wyłączyć np. telefon czy domofon, by nie wzbudzać w dziecku zainteresowania niczym poza bajką.
6. Po zakończeniu czytania otulamy dziecko kołdrą, dajemy całusa i po cichutku wychodzimy, bez względu na to, czy dziecko zasnęło w trakcie czytania czy nie.
7. Przed rozpoczęciem czytania bajki umawiamy się z dzieckiem, czy czytamy całość, czy tylko do pewnego momentu i zaznaczamy go w taki sposób, by było to dla niego jasne i przewidywalne ( zakładka, dziecko trzyma stronę w paluszkach itd.).
8. Staramy się nie reagować na „zaczepki” dziecka, które jeśli nie chce leżeć w łóżku, będzie próbowało nas zagadnąć, połaskotać, wstawać itp. uspakajamy je wtedy, nic do niego nie mówiąc.
9. Pozwalamy wziąć dziecku ulubioną maskotkę lub pluszaka, by miało się do czego przytulić, kiedy my się już z nim pożegnamy.
M.D.
“Dotknij, przytul, ukołysz- czyli
o wartości masażyków dziecięcych w przedszkolu i w domu”
Monika D.
Wiek Przedszkolny jest to okres w życiu dziecka charakteryzujący się wzmożoną potrzebą ruchu, ekspansji, energii, ciekawości świata doznawanej przez dziecko w różnorodny sposób. Staramy się dostarczać ,w swojej codziennej pracy, okazji do zabaw, sytuacji, prowokujemy zdarzenia, które sprzyjałyby zaspokajaniu potrzeby ruchu, potrzeby “bycia zauważonym” , podziwianym.
Obok zabaw teatralnych, muzycznych, tanecznych, działalności plastycznej, a więc tych form, które rozwijają zdolności twórcze i wyobraźnię dziecięcą , w pracy z dziećmi wykorzystujemy masaż, a właściwie “masażyki”. Są to doskonałe formy służące zaspokajaniu jednych z najważniejszych potrzeb dziecka – akceptacji, bycia kochanym, zauważonym, potrzeby bycia blisko drugiej osoby (dziecka lub dorosłego).
Pełna energii, emocji i chęci doznań osobowość dziecka sprawia, iż jego organizm “domaga się” odpoczynku, relaksu, wyciszenia negatywnych emocji. Taką możliwość znajdujemy w codziennych, poobiednich “masażykach”, jakie wykonują dzieci sobie nawzajem pod kierunkiem dorosłej osoby.
Dotyk, delikatne uciskanie, pieszczotliwe szczypanie i łaskotanie w połączeniu z łagodną muzyką relaksacyjną (głównie klasyczną) i słowem rymowanego wierszyka sprawiają, iż dziecko odpręża się, wycisza, chętnie korzysta z tej formy odpoczynku.
Traktowanie systematycznie formy masażu, jako rytuału poobiedniego odpoczynku, sprawia, że dzieci chętnie bawią się i żywo uczestniczą we wszelkich formach zajęć wymagających od nich dotykania, trzymania za rękę, wzajemnego zaufania do partnera w czasie np. zabaw tanecznych i ruchowych.
Poniżej przedstawiamy propozycje zabaw i ćwiczeń relaksacyjnych i odprężających, a także wybrane teksty masażyków ulubionych przez dzieci. Zachęcamy do zabaw z najmłodszymi i przeżywania wspólnie z nimi radości z odkrywania radości i zadowolenia z odpoczynku i relaksu.
Propozycje masażyków dla dzieci:
“ ODKURZACZ”
Szuru- szu, szuru- szu
pan odkurzacz poszedł w ruch \ przesuwamy dłoń swobodnym ruchem po ciele dziecka\
Jeździ w koło po podłodze,
warczy przy tym bardzo srodze.
Szuru- szu, szuru- szu
wjeżdża wszędzie w zakamarki\ wsuwamy dłoń pod pachę, za kołnierz, we włosy itp.
czyści też najmniejsze szparki.
Wszystkie brudy migiem wciąga \ naśladujemy palcami . lekko szczypiąc,zbieranie okruszków
i dokładnie pokój sprząta.
Kiedy skończy – zobaczycie-\głaszczemy po ciele, głowie
cały pokój zacznie lśnić, \ przytulamy swoją głowę do głowy dziecka
a odkurzacz w ciemnym kącie i głaszczemy je po głowie\
o sprzątaniu będzie lśnić.
“PRAWA- LEWA” \ masaż nóg i stóp dziecka wg tekstu\
Posmaruję prawą nogę, żeby poszła w długą drogę.
Nakremuję lewą nogę, bo na jednej iść nie mogę.
Twoją małą prawą nóżkę wnet położę na poduszkę,
a dla twojej lewej nóżki mam masażyk na paluszki.
Pomasuję ci paluszki u twej małej lewej nóżki.
Prawa nóżka też je ma, kto je pomasuje? Ja!
“ List do Cioci Halinki”
(dziecko siedzi do nas tyłem)
“ Do Cioci Halinki! \piszemy palcem po plecach dziecka,
posyłam Ci malinki. kończymy dużym wykrzyknikiem\
Malinki kłują, \lekko kłujemy palcami\
drapią, \drapiemy\
spadają, \przesuwamy dłonie z góry na dół\
i się rozgniatają. \naciskamy dłońmi\
Pakujemy malinki do pudełka, \krzyżujemy ręce i nogi dziecka\
naklejamy taśmę, \przesuwamy kilka razy po plecach\
znaczek, \dotykamy czoła płasko ułożoną dłonią\
przybijamy pieczątkę \lekko stukamy pięścią w czubek głowy\
wysyłamy. \popychamy dziecko na bok, aż się
przewróci, troskliwie je asekurując\
4. “Sześć parasoli”
Kiedy deszcz na dworze pada,
to w szatni stoi kolorowych parasoli gromada.
Ten pierwszy w esy- floresy-
to parasol Teresy.
Drugi – czerwony w kółka-
to parasol Jurka.
Trzeci – beżowy w kropki-
to parasol Dorotki.
Czwarty- żółty w kwiatki-
to parasol Beatki.
Piąty- w ciapki zielony-
to parasol Iwony.
Szósty- niebieski w kratkę-
wybrał sobie Małgorzatkę.
Z Małgorzatką chodzi wszędzie i czeka aż deszczyk będzie.
\Dziecko siedzi do nas tyłem, lub leży na brzuchu. Na początku lekko stukamy palcami w jego plecy, potem po kolei rysujemy opisywane elementy\
Literatura:
1. Marta Bogdanowicz “Rymowanki- przytulanki”, Wydawnictwo FOKUS
Gdańsk 2002r.
2. Rosemarie Portmann “ Gry i zabawy przeciwko agresji”, Wydawnictwo JEDNOŚĆ , Kielce 2003r.
3. Ina Kunz “ Odkrywanie ciszy”, Wydawnictwo JEDNOŚĆ, Kielce 2000r.
Zabawy badawcze – ciekawy sposób na nudę i nie tylko..
Dzieci już od urodzenia uczą się poprzez naśladowanie, odkrywanie i badanie otaczającej ich rzeczywistości. Mogą to robić także w domu z rodzicem za pomocą zabaw, w trakcie których dziecko ma okazję do samodzielnego poszukiwania odpowiedzi na nurtujące pytania. Zabawa badawcza jak każda inna zabawa jest działalnością bezinteresowną. Dla dziecka nie ważny jest rezultat ani materialny efekt eksperymentu, lecz sama możliwość wypróbowania czegoś nowego, ciekawego i przyjemnego. Zabawy badawcze dostarczają dziecku niezliczonej ilości nowych przeżyć związanych z odkrywaniem właściwości rzeczy i zjawisk.
Możemy bawić się z dziećmi w każdym wieku , mając gwarancje wspaniałej zabawy i uciechy z końcowego efektu. Dziecko podejmuje czynności zabawowe po prostu, dlatego, że do podstawowych jego potrzeb należy być czynnym, poznawać wszystko, co je otacza, wchodzić w kontakt z rzeczami i osobami będącymi w jego zasięgu. Dziecko nie poznaje rzeczy i zjawisk przyglądając się im z daleka, lecz wykonuje najrozmaitsze działania na nich lub za ich pomocą. Najczęściej spotykanymi przedmiotami w zabawie badawczej są materiały dostępne dla dziecka w środowisku naturalnym, czyli piasek, śnieg, woda, patyki, kamyki, rośliny, materiały plastyczne, lupa, magnes, baterie, sznurki oraz szpulki.
Zabawy te stanowią podstawę wielokierunkowego rozwoju dziecka i pełnią wiele ważnych funkcji, niezwykle istotnych w ich dalszym życiu:
-kształtują umiejętność logicznego i krytycznego myślenia;
-rozwijanie myślenia przyczynowo – skutkowego;
-poszerzają horyzonty myślowe dziecka;
-budzą zainteresowania, aktywność twórczą i samodzielność; umiejętność poszukiwania oryginalnych pomysłów i rozwiązań,
-zachęcają do badań i eksperymentów;
-doskonalą spostrzegawczość, koncentrację uwagi, umiejętność obserwowania;
-uczą współpracy,
-kształtują świadomość ekologiczną.
Zachęcamy więc do wspólnego eksperymentowania z dziećmi, aby mogły badać świat za pomocą wszystkich swoich zmysłów. Pozwoli to na wszechstronny rozwój Waszych pociech oraz poznanie otaczającego je świat w sposób ciekawy, sprawiając im ogromną przyjemność.
Przykładowe zabawy:
Pienisty wulkan tutaj
Ocean w butelcetutaj
Wędrująca woda tutaj
Sztuczny śnieg tutaj
Co pływa, co tonie? tutaj
Tęcza tutaj
Elektryzujący balon tutaj
Bańki tutaj
Czyli kilka wskazówek dla Rodziców o prawidłowym chwycie kredki, ołówka, długopisu i poniżej porady, jak nauczyć (w bardzo prosty sposób) prawidłowego chwytu pisarskiego Swoje dziecko.
Dzieci po 4 roku życia powinny już w prawidłowy sposób trzymać kredki i ołówki podczas pisania. Nie zawsze jednak potrafią zrozumieć jak ułożyć prawidłowo palca. Ten sposób – (poniżej w filmiku) może okazać się wystarczający, SPRÓBUJCIE..
Pamiętajcie, że chwyt pisarski, który mimo nauki i upomnień nadal wygląda nieprawidłowo, wymaga konsultacji z fizjoterapeutą lub terapeutą ręki, ponieważ nieprawidłowe trzymanie ołówka, bądź nacisk na kartkę to tylko objawy problemów tkwiących, gdzieś indziej.
Jak pokazać dziecku prawidłowy chwyt? Zobacz tutaj
Jak Rozwijać Inteligencję Swojego Dziecka?
Teoria wielorakich inteligencji i jej wpływ na osiąganie sukcesów wychowawczych.
Zarówno nauczyciele, jak i rodzice coraz częściej stawiają czoła większym wymaganiom, gdyż wśród wielu zadań jest to, aby dzieci osiągnęły harmonijny rozwój poznawczy, emocjonalny i społeczny, a podejmowane działania przyniosły zamierzony sukces.
Przeszło 25 lat temu profesor Howard Gardner z Uniwersytetu Edukacji z Harwardu rozwinął „teorię wielorakich inteligencji”, a jej zastosowanie dało pozytywne rezultaty. Profesor Gardner stwierdził, że człowiek ma bardzo indywidualną drogę uczenia się, poznania i rozumienia świata.
Profesor Gardner zidentyfikował osiem rodzajów inteligencji człowieka. Nie chodziło mu jednak o dokładną liczbę rodzajów inteligencji, ale o biologiczny potencjał , jaki posiada każdy człowiek. Każdy z nas ma bowiem osobisty profil zdolności, z którym się urodził i własne możliwości ich rozwoju. W grupie przedszkolnej dzieci nietrudno zauważyć, że niektóre dzieci szybciej uczą się werbalnie, inne ciałem, a jeszcze inne śpiewając piosenkę.
Zarówno nauczyciele mają trudne, ale wdzięczne zadanie, polegające na motywowaniu wszystkich dzieci , pomimo indywidualnych różnic, do nauki, co ma służyć osiągnięciu przez nie odpowiedniego rozwoju.
Pierwszym krokiem do pobudzenia inteligencji dziecka jest obserwowanie , na których rodzajach inteligencji opiera się bardziej, które zaś są u niego mniej rozwinięte. Obserwacja powinna mieć miejsce przez cały rok , jest to proces powtarzający się, gdyż dzieci zmieniają się przez cały czas, przez co w różnych momentach będą odwoływać się do różnych rodzajów inteligencji.
Inteligencja ruchowa
Jak rozpoznać?
Dziecko cechuje wysoka kontrola ciała, refleks, kontrola nad przedmiotami, wrażliwość na otoczenie. Dziecko najlepiej uczy się w ruchu, lubi dotykać , lubi zabawy i prace mechaniczne, zajęcia ręczne, dziecko bawi się i porusza przedmiotami podczas słuchania, kręci się, gdy musi za długo siedzieć w jednym miejscu.
Jak rozwijać?
Pozwól dziecku uczyć się poprzez ćwiczenia fizyczne, zorganizuj zajęcia bogate w taniec, odgrywanie scen teatralnych, układanie klocków. Pozwól dziecku na naukę przeplataną częstymi zmianami pozycji i przerwami, na powtarzanie materiału, wiersza, piosenki podczas zajęć domowych, pływania, spacerów, ruchu. Naucz dziecko stosować muzykę do osiągnięcia koncentracji , pozwól na naukę na pamięć połączoną ze pstrykaniem palcami, podskokami, klaskaniem, czy wspinaniem się. Tylko poprzez włączenie ruchu do nauki możliwe będzie osiągnięcie spodziewanych efektów
Inteligencja interpersonalna (społeczna)
Jak rozpoznać?
Dziecko łatwo nawiązuje kontakty i aklimatyzuje się w grupie, lubi bawić się z rówieśnikami, lubi zajęcia w grupie przedszkolnej, oparte na współdziałaniu i współpracy. Dziecko ma wielu przyjaciół, łatwo się porozumiewa i szybko orientuje w sytuacjach.
Jak rozwijać?
Pozwól dziecku na naukę w grupie, w parach, przeplataną częstymi przerwami na „pogaduszki”, wymianę poglądów i uwag, spraw, aby proces uczenia się dziecka był dla niego prawdziwą przyjemnością.
Inteligencja intrapersonalna ( refleksyjna)
Jak rozpoznać?
Dziecko cechuje wiedza na temat samego siebie, świadomość swoich uczuć i własnego „ja”, świadomość swojej roli życiowej, rozwinięta intuicja, wewnętrzna motywacja, głęboka świadomość własnych cech charakteru, honorowanie nadrzędnych wartości. Dziecko ceni swoją prywatność, trudniej adoptuje się w grupie, gdyż potrzebuje więcej czasu na poznanie grupy i dostosowanie tego, co dla niego ważne i nadrzędne do możliwości i poziomu grupy.
Jak rozwijać?
Pozwól dziecku na refleksje, obserwację, słuchanie własnej intuicji. Prowadź z nim dyskusje, uhonoruj jego prawo do bycia innym niż reszta. Pozwól mu na prowadzenie dziennika, rysowanie tego, co dla niego ważne. Szanuj jego zdanie, jednocześnie delikatnie prowadź, wskazując na to, co ważne i prawdziwe. Pozwól mu się rozwijać, realizować swoje pasje i talenty.
Inteligencja przyrodnicza
Jak rozpoznać?
Dziecko interesuje się naturalnym otoczeniem, jest wrażliwe na zwierzęta i roślinność. Żyje w zgodzie z naturą, z rytmem przyrody i świata, chętnie eksperymentuje, interesuje się życiem zwierząt, owadów, życiem na planecie, a często prezentuje postawę ekologiczną.
Jak rozwijać?
Pozwól dziecku na spędzanie dużo czasu na świeżym powietrzu, uprawę małego ogródka i hodowanie roślin. Nauka najlepiej będzie dziecku przychodziła w czasie spacerów, wycieczek. Kup dziecku zwierzątko, pozwól na oglądanie przyrodniczych programów, czytanie książek przyrodniczych, przeglądanie atlasów przyrodniczych, prowadzenie własnych obserwacji i eksperymentów.
Inteligencja muzyczna
Jak rozpoznać?
Dziecko cechuje ogromna wrażliwość na dźwięk tembr głosu, wysokość dźwięków i tonów. Wrażliwość na ładunek emocjonalny zawarty w muzyce oraz wypowiedziach, uduchowienie. Dziecko często śpiewa, nuci melodie, lubi słuchać muzyki i samemu ja tworzyć. Często tańczy do muzyki, chętnie uczy się przy muzyce, potrafi wykorzystać możliwości do relaksacji. Interesuje się instrumentami i gra na nich.
Jak rozwijać?
Poślij dziecko na naukę gry na instrumencie, ucz go piosenek, zabieraj na koncerty, również do filharmonii. Pozwól dziecku na gimnastykę przy muzyce, relaks, zabawę i naukę przy muzyce, która nie będzie je rozpraszać lecz sprzyjać i wspomagać naukę. Zapisz dziecko do chóru, grupy tanecznej, wskazuj na możliwości muzyki, jej różnorodność i bogactwo dźwięków
Inteligencja językowa
Jak rozpoznać?
Dziecko to typowa „gaduła”, która zadaje mnóstwo pytań. Dziecko lubi rozmawiać, słuchać opowiadań, czytać, pisać, lubi zadania i zabawy ze słowami, rebusy słowne, jest wrażliwe na wzory i schematy, chętnie dyskutuje i interesuje się wszystkim, co, je otacza.
Jak rozwijać?
Opowiadaj dziecku bajki, baw się z nim w zapamiętywanie nazw miejsc, zdarzeń, detali i fragmentów. Pozwól na układanie puzzli, rozwiązywanie rebusów, gier ortograficznych, pozwól mu na pisanie własnych opowiadań, pamiętników, prowadzenie notatek, rysowanie ilustracji i opowiadanie o nich. Dyskutuj z dzieckiem, prowokuj do zadawania pytań i odpowiadaj na nie- jest to forma poznawania świata.
Inteligencja matematyczno- logiczna
Jak rozpoznać?
Dziecko cechuje myślenie abstrakcyjne, systematyczność, dokładność, zorganizowanie, wręcz pedantyczność i dbałość o szczegóły.. dziecko lubi liczyć, rozwiązywać problemy i zagadki logiczne, lubi eksperymentować w logiczny sposób, lubi zabawy i zadania przy komputerze.
Jak rozwijać?
Pozwól dziecku na rozwiązywanie gier i zadań matematycznych i logicznych, eksperymentowanie z cyframi i liczbami. Kup dziecku gry i zabawki, które uczą logicznego myślenia, w których dziecko, musi samo znaleźć drogę do rozwiązania. Zorganizuj i uporządkuj jego miejsce do zabawy i nauki, szanuj jego dbałość o szczegóły i pedantyczność. Naucz myślenia na zasadzie dedukcji, pozwól mu na korzystanie z komputera i gier i zabaw logicznych. Kup mu kostkę Rubika.
PODSUMOWANIE:
Jeśli chcemy rozwijać zdolności i indywidualne preferencje dziecka, niewątpliwie ułatwi nam to poznanie przeważającej inteligencji dziecka. Największym wkładem w dobra przyszłość dziecka będzie kształtowanie jego prawidłowych reakcji emocjonalnych.
M.Duda- nauczyciel przedszkolny, wicedyrektor
Nie oceniajmy prac w kategoriach zła – dobra. Taka ocena budzi żal, niechęć, a nawet bunt i pogłębia trudności dziecka. Dziecko wtedy nie tyle nie może, nie umie, a coraz częściej nie chce wykonywać prac graficznych. Dziecko o niższych umiejętnościach manualnych włoży dwa razy więcej pracy i poświęci więcej czasu niż dziecko, któremu prace plastyczne nie sprawiają kłopotu. Dlatego musimy zdać sobie sprawę, że z dzieckiem o obniżonej sprawności manualnej i graficznej trzeba pracować nie tyle więcej, ile inaczej (częściej, w krótszym czasie)
Trzeba dobierać odpowiednie ćwiczenia uwzględniające rodzaj zaburzenia oraz stopniować trudności tak, by dziecko widziało efekty swojej pracy i uwierzyło, że może wykonać powierzone mu zadania.
Przyczyny zaburzeń:
organiczne
emocjonalne
społeczne.
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE CAŁĄ RĘKĘ
Proponowane ćwiczenia:
-Rysowanie w powietrzu, gumką na ławce, palcem na stole, na piasku, potem farbą, kredką:
-linii prostych poziomych (od strony lewej do prawej) i pionowych (z góry od dołu)
-kół i spirali, najpierw dużych, stopniowo coraz mniejszych ze zwróceniem uwagi na płynność ruchów, koła powinny być rysowane w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara
-linii falistych, łuków otwartych u góry i u dołu, elementów litero podobnych
-prostych figur geometrycznych – trójkątów, kwadratów
znanych figur.
– Wykonywanie wszystkich podanych w punkcie pierwszym ćwiczeń w takt dobrze dobranej melodii oraz kreślenie na papierze wzorów podanych wcześniej.
-Malowanie grubym pędzlem przy użyciu farb lub pasteli, najlepiej na pociętym papierze pakowym:
-zamalowywanie dużych płaszczyzn w pasy podłużne lub poprzeczne, jedno lub wielobarwne
-malowanie dużych, stopniowo coraz mniejszych kół położonych obok siebie
-malowanie farbami barwnych plam dowolnej wielkości
– malowanie form okrągłych i falistych oraz spirali
-próby malowania szlaczków z poznanych elementów
-malowanie rysunków według wzoru.
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE DŁOŃ I PALCE
Proponowane ćwiczenia:
-Stukanie czubkami palców, na przemian różnymi palcami jednej lub obu rąk, przepychanie przedmiotów po stole, chwytanie drobnych zabawek i przekładanie w inne miejsce (np. do koszyka).
-Malowanie suchym palcem na papierze zamalowanym farbą.
-Lepienie z plasteliny i masy solnej:
-wałkowanie cienkich wałków i komponowanie różnych kształtów
-lepienie rozmaitych form.
– Modelowanie w glinie:
-wyciskanie w kulce wgłębienia np. miseczka
-wyciskanie płaskorzeźb i reliefów
-lepienie ludzików, zwierzątek itp.
– Wykonywanie wydzieranek i naklejanek z papieru:
– -oddzieranie pasków i tworzenie prostych kompozycji
-tworzenie mozaiki
-wydzieranie początkowo narysowanych, później bez rysowania na papierze.
-Cięcie papieru:
-wycinanie po linii prostej, falującej i złamanej
– wycinanie dużych i małych kół
– wycinanie figur geometrycznych, rysunków konturowych.
– Wykonywanie prac z różnych materiałów:
-układanie z patyczków domków i płotków, z wzorem i bez
-nawlekanie na nitki koralików, owoców jarzębiny itp. rzeczy
-haftowanie na tekturkach z otworami
– układanie kompozycji z figur geometrycznych, nakrętek, patyczków.
– Zwijanie papieru, skręcanie kulek z krepiny.
-Przewlekanie i nawlekanie koralików.
-Zabawy klockami od dużych do bardziej precyzyjnych, mniejszych.
ĆWICZENIA GRAFICZNE
Proponowane ćwiczenia:
– Kreślenie elementów literopodobnych:
– rysowanie ruchem ciągłym dowolnych kół
-rysowanie elementów liter opartych na łuku, laski, półkola, ósemki
-obrysowywanie figur geometrycznych – trójkątów, kół, itp.
– Malowanie kredkami konturowych rysunków:
-zakreskowywanie
-zarysowanie płaszczyzn.
– Przerysowywanie obrazków przy pomocy kalki technicznej.
– Kolorowanie obrazków z książeczek do malowania.
– Kopiowanie rysunków.
– Rysowanie szlaczków i wzorów z elementów liter na papierze z narysowanymi dwoma poziomymi liniami w odstępach jeden centymetr.
-Rysowanie pisakami sucho ścieralnymi po folii, na tablicy.
-Rysowanie kredą na asfalcie, na ciemnych kartkach.
ĆWICZENIA PRZYGOTOWUJĄCE DZIECKO DO PISANIA W ZESZYCIE
Proponowane ćwiczenia:
Rozpoznawanie linii w zeszycie:
-przeciąganie grubych linii kolorową kredką
-zamalowywanie miejsc między liniami
-wklejanie pasków kolorowego papieru między grubymi liniami
-naklejanie szlaczków z figur geometrycznych
-wycinanie i wklejanie w liniach poznanych liter i sylab.
Rozpoznawanie kratek w zeszycie:
– zaznaczanie konturów dużych kratek (4 małe)
-zamalowywanie dużych kratek
-rysowanie konturów różnych figur w oparciu o kratki.
– Rysowanie szlaczków z zachowaniem kierunku od lewej do prawej strony:
-z elementów liter w zeszycie liniowym dla klasy I
-z figur geometrycznych w zeszycie kratkowanym
– przez łączenie ze sobą kilku elementów liter.
-Wodzenie palcami po wzorach.
– Wycinanie, cięcie po liniach prostych łamanych itp.
Wszystkim dzieciom przyda się pomoc i zaangażowanie Rodziców, nawet tym, które nie mają trudności, ani oporów w wykonywaniu prac.
Celem tych wszystkich ćwiczeń jest wyrabianie płynności i precyzji ruchów ręki ustawionej tak, jak do pisania oraz oczywiście usprawnianie obu rąk.
Pracując z dzieckiem pamiętajmy, aby chwalić nawet małe osiągnięcia i jednocześnie zachęcać do dokładnego i estetycznego wykonywania prac. Dodatkowym atutem w zachęcaniu dzieci do podejmowania ćwiczeń jest stosowanie różnych ciekawych, kolorowych przyborów i elementów plastycznych.
Podczas ćwiczeń zwracamy uwagę, by dziecko:
zajmowało prawidłową postawę siedzącą
miało kartkę odpowiednio oświetloną
prawidłowo trzymało ołówek (przybory) i właściwie układało kartkę (nie manipulowało nią).
UWAGA:
Bardzo dobrymi ćwiczeniami usprawniającymi sprawność dłoni są czynności samoobsługowe i porządkowe. Wspólne sprzątanie w domu, ścieranie kurzu, zamiatanie, gotowanie (lepienie pierogów, pieczenie ciasteczek), porządkowanie klocków, ubieranie lalek i siebie. Zabawy te i czynności wyrabiają koordynację oka i ręki, ćwiczą chwyty dziecka, a przy okazji dziecko rozróżnia kształty, wielkości i kolory.
Pamiętajmy, że wraz z rozwojem manualnym idzie w parze rozwój ruchowy dziecka. Ważne jest, by z dzieckiem spacerować, biegać, rzucać (szyszkami, kamyczkami), grać w piłkę, bawić się w piasku, by pozwolić dziecku pokonywać przeszkody. Kształtujemy dodatkowo rozwijanie koordynacji wzrokowo – ruchowej, tak ważnej przy ruchach nieskoordynowanych i zaburzonych.
POLECAMY
-zabawy z gazetami: przedzieranie, cięcie, wycinanie
-zabawy z masą solną
-wydzieranki z papieru kolorowego
-rysowanie kredą na asfalcie
-kolorowanie, labirynty (wykorzystywanie książeczek dostępnych w sklepach).
Są to te elementy, które nie wymagają dużych nakładów finansowych, a sprawiają dziecku i Rodzicowi dużo uciechy oraz zapewniają dobrą zabawę.
KILKA PRZEPISÓW NA MASĘ SOLNĄ
Masa solna to masa służąca do modelowania różnych przedmiotów, jak figurki, ozdoby, ramki itp. Wykonuje się ją z mąki, soli oraz wody. Przepisy na masę solną różnią się od siebie w zależności od przeznaczenia.
Przepis na wykonanie podstawowego przepisu na masę solną:
szklanka mąki
szklanka soli
125ml wody.
Całość należy wygnieść, aż do otrzymania jednolitej i gładkiej masy. Po zakończenia lepienia przedmiotu wykonanego z masy solnej możemy pomalować go farbami akrylowymi, plakatowymi oraz ozdobić, na końcu można polakierować.
Przepis na masę solną, przeznaczoną do wyrobu małych modeli:
szklanka mąki
100g mąki ziemniaczanej
szklanka soli
150 ml wody.
Przepis na masę solną, przeznaczoną do wyrobu dużych modeli:
szklanka mąki
2 szklanki soli
125ml wody.
Przepis na elastyczną masę solną (wyroby, które schną na powietrzu):
szklanka mąki
szklanka soli
125ml wody
2 łyżki rozpuszczonego wcześniej kleju do tapet.
Do masy solnej można dodać trochę oleju, dzięki czemu będzie ona gładka i wysychając nie będzie pękać.
Masę można również barwić używając do tego naturalnych produktów, tj. kakao, cynamonu, kurkumy, czy papryki. Można w czasie zagniatania masy dodać farbę plakatową, powstanie w ten sposób masa w kolorach, jakie są potrzebne do wykonania pracy. Rewelacyjnym dodatkiem do wykonywanie prac z masy solnej są wykrawacze do ciastek, takie które znajdują się w każdym domu.
UWAGA:
Masa solna może wysychać naturalnie na powietrzu lub możemy ją wysuszyć w piekarniku.
W Kuchcikowie….
Wspólne przygotowywanie posiłków w domu uczy gotowania, rozwija wyobraźnię i doskonale integruje rodzinę. Często szukamy pomysłów na proste w wykonaniu przekąski i napoje, które można przygotować z kilkulatkami.
Przygotowywanie prostych przekąsek to już w wielu rodzinach prawdziwa tradycja. Nawet jeśli nie dysponujemy wieloma składnikami- można stworzyć naprawdę pyszne słodkości (i nie tylko!). Wspólne zabawy kulinarne mają wiele zalet – przede wszystkim wpływają na rozwój dziecka, które:
-poznaje i rozróżnia owoce, warzywa i inne składniki potrzebne w kuchni;
-rozwija swoją kreatywność – szczególnie dobrze widać to podczas przygotowywania deserów z owocami i/lub galaretką. Każda przekąska na pewno będzie nieco inna;
-rozwija zdolności manualne – przelewa, przesypuje, miesza różne składniki ze sobą;
-uczy się czerpania przyjemności z gotowania – wspólne spędzanie czasu w kuchni naprawdę może sprawiać mnóstwo frajdy;
-uczy się planowania sobie pracy i współpracy z innymi;
-doskonali matematykę – np. poprzez odliczanie liczby potrzebnych owoców.
1. LODY – doskonała ochłoda zwłaszcza w upalne, letnie dni ale tez świetny deser w ciągu roku. Wiele osób rezygnuje z samodzielnego przygotowania lodów z uwagi na konieczność długiego mrożenia. Jeśli nie masz możliwości przygotowania np. sorbetów owocowych, skorzystaj z naszego ekspresowego przepisu na ciepłe lody.
Potrzebne będą: mleko, śmietanka w proszku „Śnieżka”, kolorowe galaretki, wafelki, kolorowe posypki.
Sposób wykonania: mleko zmiksuj ze „Śnieżką”. Dodaj zastygniętą galaretkę i ponownie zmiksuj, przełóż do wafelków. Udekoruj posypkami.
2. GOFRY – kilkulatki ( i nie tylko!) je uwielbiają. Mogą stać się atrakcją waszych wspólnych kulinarnych zabaw. Potrzebna będzie jednak sprawdzona gofrownica.
Potrzebne będą: 0,5 kg mąki, 5 jaj, ½ kostki margaryny, 1 proszek do pieczenia, 2,5 szkl. wody; do dekoracji: owoce, cukier puder lub bita śmietana.
Sposób wykonania: rozpuść margarynę i dodawaj po kolei składniki. Na końcu dodaj ubitą pianę z 5 białek.
3. KANAPKI – kolorowe, urozmaicone kanapki pokonają nawet największego niejadka.
Potrzebne będą: pieczywo, warzywa (liście sałaty, ogórki, pomidory, rzodkiewki), żółty ser, opcjonalnie wędlina, ugotowane jajka lub inne składniki; sól, pieprz.
4. SAŁATKI – w przedszkolach królują sałatki owocowe, ale wspólnie z dziećmi w domu można przygotować także i inne sałatki – np. sałatkę z sałatą, kurczakiem i mozzarellą. Wszystko zależy od kulinarnych upodobań dzieci.
5. OWOCOWE SZASZŁYKI I NIE TYLKO – wykonanie smakowitych, owocowych szaszłyków zajmuje dosłownie chwilę. Proponujemy szaszłyki po czekoladowym tuningu!
Potrzebne będą: owoce (mango, jabłka, banany, truskawki itd.); czekolada deserowa, oliwa, długie wykałaczki.
Sposób wykonania: czekoladę rozpuść w kąpieli wodnej. Dokładnie wymieszaj z niewielką ilością oliwy. Pokrojone na kawałki owoce nadziewaj na wykałaczki i maczaj je w płynnej czekoladzie. UWAGA! Decydując się na ten przepis ryzykujesz czystość ubrań i domowego wyposażenia 😉 Pamiętaj zatem o odpowiednim „zabezpieczeniu terenu”, bo taką atrakcję dzieci na pewno zapamiętają na długo.
6. DESERY JOGURTOWE – idea tego typu deserów jest rewelacyjnie prosta. Wystarczy jogurt naturalny lub grecki i kilka innych składników, aby stworzyć naprawdę obłędny w smaku deser. Mając pod ręką podstawowe składniki możecie wspólnie wyczarować nawet tiramisu. Wadą jogurtowych deserów jest jednak konieczność oczekiwania – zwłaszcza, gdy wykorzystujesz galaretki.
Potrzebne będą: owoce (do wyboru), galaretka, ciasteczka (opcjonalnie musli), kubeczki na desery; opcjonalnie: czekolada, nutella, kakao, posypki do dekoracji.
Sposób wykonania: na dnie kubka/szklanki umieść pokruszone ciastka, herbatniki lub płatki śniadaniowe; przykryj je warstwą jogurtu (do którego można dodać nieco cukru pudru). Schłódź w lodówce. Przykryj owocami, stratą czekoladą/posypkami lub zalej tężejącą galaretką. Poczekaj, aż galaretka zastygnie.
7. KOKTAJLE – jeśli szukasz alternatywy dla tradycyjnych słodkości to zdecydowanie opcja dla Ciebie. Przygotowanie koktajlu jest dziecinnie proste, jeśli posiadasz specjalny dzbanek lub mikser z końcówką blendującą. Wystarczy zmiksować wszystkie składniki i w kilka chwil pyszny koktajl jest już gotowy!
Potrzebne będą: owoce (maliny, truskawki, jagody, banany itp.), woda lub jogurt naturalny/maślanka; opcjonalnie cukier.
8. LEMONIADA – wspólne wykonanie lemoniady z dziećmi to doskonały sposób na zaciekawienie maluchów i zastąpienie zdrowym piciem popularnych słodkich, gazowanych napojów.
Potrzebne będą: litr wody, 2 cytryny, kilka łyżek miodu.
Sposób wykonania: Sparzoną cytrynę pokrój w plasterki, z drugiej wyciśnij sok. Wszystko wymieszaj z wodą i miodem. Schłódź w lodówce. Opcjonalnie do lemoniady możesz dodać dekoracyjnie kilka innych owoców.
Życzymy udanych eksperymentów kulinarnych z dziećmi i przede wszystkim – smacznego! 🙂
GIMNASTYKA BUZI I JĘZYKA
Najprostsze ćwiczenia buzi i języka– gdy brakuje już pomysłów na zabawy z dzieckiem.. albo gdy potrzebujemy dodatkowych inspiracji..albo gdy chcemy poćwiczyć aparat mowy
Ćwiczenia logopedyczne zaczynamy od najprostszych stopniowo zwiększając ich trudność. Na początku wykorzystaj naturalne okazje, aby pogimnastykować aparat mowy:
– Kiedy dziecko ziewa nie gań go, lecz poproś, aby ziewnęło jeszcze kilka razy, zasłaniając usta.
-Gdy na talerzu został ulubiony sos lub rozpuszczone lody – pozwól mu wylizać go językiem. To ćwiczenie mniej eleganckie, za to bardzo skutecznie gimnastykuje środkową część języka.
-Jeśli dziecko dostało lizaka zaproponuj mu, aby lizało go unosząc czubek języka ku górze.
-Po śniadaniu posmaruj maluchowi wargi miodem, kremem czekoladowym lub mlekiem w proszku i poproś, aby zlizał je dokładnie jak miś czy kotek
-Przy porannym i wieczornym myciu zębów zaproponuj dziecku liczenie zębów lub witanie się z nimi w ten sposób, aby czubek języka dotknął każdego zęba osobno.
-Przy rysowaniu sprawdź czy twój maluch potrafi narysować kółko (językiem dookoła warg) lub kreseczki (od jednego do drugiego kącika ust).
-Żucie pokarmów, dmuchanie na talerz z gorącą zupą, chuchanie na zmarznięte dłonie, cmokanie, puszczanie baniek mydlanych a nawet wystawianie języka to też ćwiczenia aparatu artykulacyjnego.
Ćwiczenia buzi i języka to świetna zabawa
Od najmłodszych lat dziecko powinno być wprowadzone w świat muzyki. Sposób, w jaki zostanie zachęcone w przedszkolu i w domu do słuchania muzyki, śpiewania, a nawet tworzenia łatwych melodii oraz w jaki stopniu będą rozbudzane zainteresowania muzyczne dziecka, w znacznym zakresie decydować będzie o dalszym jego rozwoju.
Muzyka łagodzi obyczaje, uwrażliwia na wartości ludzkie, rozwija uczucia i wyobraźnię, dostarcza dużo radości i piękna. Muzyka jest ważnym elementem w pracy z dzieckiem w wieku przedszkolnym, poprawia dyscyplinę i motywuje do działania.
Funkcje muzyki:
-uczy – pozwala zrozumieć otaczający nas świat,
-bawi – dostarcza dziecku wiele radości i uciechy podczas tańca oraz w czasie innego jej wykorzystania,
-dziecko w trakcie zabaw muzycznych zaczyna rozumieć, że coś jest rytmiczne; że muzyka może być głośna lub cicha i można ją przedstawić ruchem,
-wychowuje – pozwala dziecku zrozumieć świat wartości społeczno – moralnych,
-wspomaga rozwój emocjonalny – dziecko dzięki muzyce może wyrazić swoje pragnienia, uczucia i wyobrażenia-
-wpływa na ogólny stan sprawności ruchowej dziecka – w czasie zabaw muzyczno-ruchowych następuje rozwój mięśni, poprawa postawy i pracy serca, wzmocnienie układu nerwowego, dzieci uczą się płynnego i elastycznego ruchu.
Formy wychowania muzycznego w przedszkolu:
-śpiew – kształci słuch, poczucie rytmu, pamięć muzyczną, rozwija aparat głosowy, uwagę, wyobraźnię, dostarcza wiedzy o świecie, sprzyja rozwojowi prawidłowej wymowy,
-słuchanie muzyki – kształcenie zdolności percepcyjnych ma ogromne znaczenie dla rozwoju mowy i myślenia; głównym zadaniem kontaktów dziecka z muzyką, jakie spełnić ma przedszkole jest obudzenie uwagi słuchowej, przygotowanie dziecka do słuchania i stworzenie ku temu najlepszych warunków,
-ruch przy muzyce – jest to gimnastyka ciała, która poprawia krążenie, dotlenia organizm, stanowi źródło radości i odprężenia; wyrabia zdolności koncentracji i uwagi, kształci szybką orientacją, refleks, pobudza aktywność i rozwija spostrzegawczość, wyobraźnię i pamięć,
-gra na instrumentach – nauka ta sprawia dzieciom radość, zadowolenie, rozwija muzykalność, zdolności estetycznego i emocjonalnego przeżywania muzyki,
-tworzenie prostych melodii – wszelkiego rodzaju improwizacje wpływają na aktywność twórczą dziecka, uczy dzieci współdziałania i współtworzenia,
Każda z tych form kształci inne umiejętności, a ich różnorodność urozmaica zajęcia, pobudza zainteresowania i aktywność dziecka, zachęca do podejmowania coraz to trudniejszych prób.
Działania muzyczne w przedszkolu:
-zagadki muzyczne – rozpoznawanie odgłosów zwierząt, natury, czynności i innych dźwięków, rozpoznawanie po dźwiękach instrumentów muzycznych, odgadywanie po melodii znanych piosenek
-piosenki – stanowią najprostszą formę zajęć muzycznych
zabawy w echo – powtarzanie za nauczycielką słów: głośno, umiarkowanie, cicho, bardzo cicho, szeptem
-zabawy wyliczankami
recytacja rytmizowanego tekstu z wyklaskiwaniem, naśladowanie, np. jesiennej pogody: szum wiatru, szelest liści, deszcz (tzw. ćwiczenia dźwiękonaśladowcze)
-akompaniowanie piosenek
wygrywanie, wyklaskiwanie, wystukiwanie, wytupywanie rytmów
-słuchanie muzyki relaksacyjnej
-słuchanie muzyki poważnej
-malowanie muzyki, stosowanie plam i kresek
-zabawy ilustracyjne – przedstawianie treści piosenek i melodii dowolnymi ruchami i gestami naśladującymi
-zabawy taneczne
-gra na instrumentach perkusyjnych i niekonwencjonalnych
-łączenie muzyki z literaturą.
Ważne Informacje dla RODZICÓW:
Integracja muzyki z innymi dziedzinami wychowania przedszkolnego zespala procesy emocjonalne, poznawcze, motoryczne, przyczynia się do ogólnego rozwoju fizycznego i zapobiega wadom postawy. Kształtuje również świadomy ruch, oddech, ćwiczy koncentrację uwagi i orientację przestrzenną oraz szybką reakcję na określone polecenia.
Podsumowanie:
Obcowanie z muzyką rozładowuje napięcie emocjonalne, niepokoje i lęki u dzieci, zatem muzyka ma również działanie terapeutyczne.Zatem słuchajmy z dzieckiem muzyki w domu, tańczmy, śpiewajmy, korzystajmy z propozycji nauczycielek i bawmy się w oparciu o rytm i melodię.. Rodzice .. do dzieła.. Poniżej kilka propozycji zabaw dla ruchowo- muzycznych dla dzieci:
Zabawy ruchowe Marii Tomaszewskiej
Taniec Zygzak
Kto Jak Skacze
Skaczemy Biegniemy
Duży I mały skok[ae]
Taniec Mai
